Wybory prezydenckie w Rudzie Śląskiej zwykle rozstrzygały się w dogrywce

Po pierwsze to, że mimo stale topniejącej liczby mieszkańców (w ciągu ostatnich 25 lat zmniejszyła się ona o 28 tys. osób) liczba wybierających prezydenta rudzian systematycznie rośnie. Gdy w 2002 r. prezydentem po raz pierwszy zostawał Andrzej Stania w drugiej turze wyborów postawiło na niego ponad 15 tys. głosujących (jego rywala poparło blisko 9 tys. wyborców). Gdy w 2010 r. Grażyna Dziedzic „o włos” wygrywała ze Stanią w drugiej turze do urn poszło w sumie ok. 33,5 tys. osób, a kiedy w 2018 r. wybierana była na swoją trzecią kadencję, to w drugiej turze przy urnach zameldowało się łącznie ponad 40, 5 tys. mieszkańców.

Po drugie to, że do wyłonienia prezydenta niemal zawsze potrzebna jest druga tura. Scenariusze znane z Tychów, gdzie regularnie w pierwszej turze wygrywa Andrzej Dziuba, czy też z Gliwic i Katowic, gdzie w przeszłości reelekcję bez dogrywki zapewniali sobie Zygmunt Frankiewicz i Piotr Uszok w Rudzie Śląskiej raczej nie mają miejsca. Raczej, gdy jest jeden, jedyny wyjątek – w 2006 r. w pierwszej turze wyborów, z poparciem sięgającym 75 proc., zwyciężył Andrzej Stania (wtedy popierany przez PO). We wszystkich pozostałych starciach losy rywalizacji rozstrzygały się w drugiej turze – tak było w 2002 roku, gdy Andrzej Stania wygrał ze Zbigniewem Domżalskim, w 2010 roku, gdy Grażyna Dziedzic wygrała z Andrzejem Stanią, w roku 2014, gdy w II turze Grażyna Dziedzic pokonała Aleksandrę Skowronek i w roku 2018, gdy Grażyna Dziedzic wygrała z Markiem Wesołym.

Po trzecie to, że w ciągu trzech ostatnich elekcji partyjny szyld (czy partyjne poparcie) nie ułatwiał zadania kandydatom. W 2010 r. popierany przez PO Andrzej Stania przegrał prezydenturę z startującą z lokalnego komitetu Grażyną Dziedzic, cztery lata później to samo spotkało popieraną przez PO Aleksandrę Skowronek, a po kolejnych czterech latach bezskutecznie zabiegał o ten urząd startujący pod szyldem PiS-u Marek Wesoły.