Jak powstał padel? Historia sportu w pigułce
Padel to gra, która do złudzenia może na pierwszy rzut oka przypominać połączenie tenisa oraz squasha. Niedaleko pada jabłko od jabłoni, co widać zresztą po historii powstania tej dyscypliny. Wywodzi się ona z Meksyku, a dokładniej – z Acapulco. Tak naprawdę inspiracją do stworzenia tej gry w 1962 roku przez Enrique Conquerę wcale nie był jednak tenis, a odmiana peloty – baskijskiej gry, która cieszy się pewną popularnością także i w Ameryce Łacińskiej.
Conquera obudował kort zwany frontonem ścianami (w tradycyjnej pelocie wykorzystywana jest tylko jedna ściana, od której odbijana jest piłka, współcześnie zaś – trzy ściany). Dodatkowo wyznaczył pola gry, a kort przedzielił siatką – jak w tenisie. Pozostawił jednak specjalne rakiety, które były wykorzystywane w niektórych odmianach peloty. Naturalnie ich kształt i sposób wykonania przez lata ewoluowały.
Cztery ściany, od których może odbijać się piłka, rakiety, które kompletnie różnią się od modeli wykorzystywanych np. w tenisie, a także bardzo dynamiczna rozgrywka – nic dziwnego, że padel (od angielskiego słowa „paddle” oznaczającego wiosło) szybko zdobył popularność na całym świecie.
Najważniejsze zasady padla – tak się w niego gra!
Kluczowym zadaniem zawodników (rozgrywki deblowe to domyślna forma gry w padla) jest przebicie piłki na drugą stronę w taki sposób, by ta odbiła się co najmniej dwa razy od pola przeciwnika/przeciwników.
Punktacja wygląda dokładnie tak samo, jak w przypadku tenisa, tj.: 15, 30, 40 i gem. W przypadku równowagi przy stanie 40-40 rozgrywa się grę na przewagi, gdzie trzeba wygrać dwie wymiany z rzędu. Seta gra się do 6 wygranych gemów lub do dwóch gemów przewagi, jeśli stan meczu wynosi 5-5, a jeśli w secie pada wynik 6-6, rozgrywany jest tie-break do 7 zdobytych punktów lub do 2 punktów przewagi.
W przypadku amatorskich rozgrywek, można jednak spotkać się z innymi formatami, np. skróconymi setami, jednym setem do 10 gemów czy meczami składającymi się z jednego długiego gema do 15 lub 21 punktów, z punktacją liczoną tak, jak chociażby w siatkówce.
Piłkę serwuje się z dołu na przekątne pole kortu przeciwnika. Piłkę można odbijać bezpośrednio z powietrza (poza serwisem) lub po jednym odbiciu od kortu. Piłka naturalnie może odbijać się od ściany, lecz najpierw musi chociaż raz dotknąć kortu – w przeciwnym wypadku punkt zdobywa przeciwnik.
Jeśli po odbiciu od nawierzchni piłka wyleci poza kort, np. przelatując nad ścianą, można spróbować odbić ją poza kortem, jeśli można z niego wybiec. W przeciwnym wypadku jednak punkt nadal jest ważny – warto o tym pamiętać, próbując oszukać rywali!
Strój zawodnika jest dość standardowy. Spodenki do padla są podobne do spodenek tenisowych – posiadają np. specjalną kieszeń na piłki i są dość elastyczne, nie ograniczając ruchów. Buty do padla muszą cechować się świetną przyczepnością i dobrą stabilizacją stawu skokowego, by chronić zawodnika przed kontuzjami.
